Kunstenares Maudy Alferink (33) is – vrij letterlijk – aan haar tweede leven bezig. Na een ernstig auto-ongeluk kwam, in verband met hersenletsel, haar carrière in de entertainmentindustrie ten einde. Maudy moest voor zichzelf een nieuwe weg vinden. Sinds 2014 werkt ze als kunstenaar en heeft ze geëxposeerd bij galerieën in het binnen- en buitenland, waaronder Art Dubai. Ze gebruikt klassieke technieken om een podium te geven aan minderheden zoals dragqueens, non-binaire mensen, extravagante vrouwen en de LHBTQ+ community. Dit resulteert in een hyperrealistische en krachtige beeldtaal. En met succes! Binnenkort is Maudy te zien op Pan Amsterdam – een hoog aangeschreven kunstbeurs in Realisme én zijn zes van haar werken te zien tijdens de SCOPE Art Show – een prestigieuze beurs in Miami.
De kunstenares is geselecteerd om eind november haar werk tentoon te stellen tijdens de SCOPE Art Show in Miami in Florida. Daar staat ze met haar schilderijen tussen moderne kunstenaars. Niet iedereen kan ‘maar zo’ werk presenteren op deze beurs. Deze ‘droom van een uitnodiging’ heeft ze te danken aan een galerijhouder uit New York. Er zijn slechts 140 andere exposanten bij de prestigieuze beurs.
In 2014 gooide een auto-ongeluk het leven van Maudy om. Tot dat moment waren haar dagen gevuld met glamour en spektakel vanwege haar entertainmentbureau, waarbij ze verantwoordelijk was voor onder andere kostuums, decoratie en dansers. In het revalidatiecentrum begon ze te schilderen. Door de hersenbeschadiging waren intense cursussen niet mogelijk, maar haar schilder-skills optimaliseren door het lezen van boeken lukte wel. Ook YouTube en online tutorials bleken geschikt voor het bestuderen van schildertechnieken. In 2017 volgde Maudy, in Florence, een cursus over schilderkunst van de oude grootmeesters zoals de zeventiende-eeuwse Caravaggio. Nu gebruikt ze, net als een aantal van die meesters, meerdere lagen olieverf om haar schilderijen op te bouwen. Het is monnikenwerk, in sommige schilderijen zit meer dan honderd uur noeste arbeid. De vrolijke, feestelijke olieverfportretten met edgy randje geven podium aan de pareltjes van de maatschappij; dragqueens, non-binaire mensen en vrouwen die zich niet conformeren aan de verwachtingen van de maatschappij.
Vrouwen in hun volle pracht en kracht op de meest extravagante manier op doek zetten, dat is waar Maudy voor gaat. Het resulteert in hyperrealistische, kleurrijke werken van extraverte, stoere vrouwen. “Ik schilderde onlangs een lesbische meid met een mannelijk voorkomen. Mensen denken dat het een man is, maar het is een vrouw. Ik vind het interessant om te onderzoeken wat de schoonheid en de kracht van vrouwen precies is. Van vroeger uit hoort een vrouw lief, zacht en zorgzaam te zijn en een man stoer, zelfstandig en zelfverzekerd. Maar waarom is dat eigenlijk nog steeds zo? Waarom zijn de heteronormatieve rollen nog steeds zo van kracht? Dat fascineert me mateloos.” Haar modellen zijn vrouwen die een specifieke boodschap of houding uitstralen. Een boodschap die samenhangt met de kracht van het vrouwelijke, feminisme, het ombuigen van de heteronormatieve genderrollen (dit kan zowel mannen als vrouwen betreffen) en support voor de LHBTQ+ community. Waarbij het extravagante fashion glitter rainbow-deel ook erg op het lijf van Maudy geschreven is.
Podium voor minderheden
Binnenkort hoopt Maudy Diego Garijo te ontmoeten en te portretteren; hij is een MMA-vechter en een dragqueen. “Dat is nou een persoon waar ik helemaal enthousiast van word. Hij is toch het summum van stoer én feminien?! Hij is waarschijnlijk de enige dragqueen ter wereld die zich geen zorgen hoeft te maken als ‘ie ‘s nachts uitgedost over straat gaat. En dat is in de kern best wel verdrietig als je er langer over nadenkt, toch? Maar ik wil het met mijn werk wel ter discussie stellen. Ik groeide op in Heeten, een klein dorpje in Salland. Al jong kleedde ik me extravagant en had ik gay vrienden. Daar kwam vaak een stevige reactie op. Daar is het voor mij begonnen denk ik. Ik ben gefascineerd door de minderheid en wil het altijd voor ze opnemen. Het zou mooi zijn als mijn portretten een communicatiemiddel worden tussen verschillende ‘groepen’ waardoor er meer begrip en waardering voor en naar elkaar gecreëerd wordt. Mijn werk internationaal uitbreiden is trouwens ook wel een droom. En vooral heel veel blijven schilderen en ontdekken.”
