Kiki Bertens (32) stond als zesjarig meisje al op de tennisbaan. In 2019 schreef ze geschiedenis als hoogste Nederlandse tennisster op de wereldranglijst. Inmiddels is ze gestopt en blikt ze met ons terug op een intense, maar onvergetelijke tijd.

‘Na de middelbare school besloot ik me volledig op tennis te richten. Ik was toen zeventien en zat direct dertig weken per jaar in het buitenland en trainde zes uur per dag. Feesten met vriendinnen of het vieren van verjaardagen miste ik, maar het doel in mijn hoofd om op topniveau te tennissen was zo groot dat ik dat niet erg vond. Aan het begin was het lastig om de juiste balans te vinden. Zo ging ik in de weken dat ik thuis was als een malle bij iedereen op bezoek, waardoor ik weer vermoeid op reis ging. Later wist ik gewoon dat het goed zat als ik mijn vrienden soms na vier maanden pas weer zag. Zij begrepen mij.’

EENZAAMHEID

‘Het was soms een eenzame weg. Tennis is een van de weinige sporten waarbij je alles alleen moet doen en het is vaak ieder voor zich. Dat heeft mij ook hard gemaakt. Waar je met teamsport de winst met elkaar viert, was ik op die momenten vaak alleen en vloog ik gelijk door naar het volgende toernooi. Dat moment van euforie is zo kort, want je moet altijd weer door, hoger en beter presteren. In die zin ben ik meer een teamsporter, maar anderen kunnen het ook voor jou verpesten. De verantwoordelijkheid lag volledig bij mij.’

LEES OOK: INGE DE BRUIJN: ‘HET IS HEEL FIJN ALS IEMAND IN JE GELOOFT EN JE TOT HET UITERSTE PUSHT’

ALTIJD VOOR DE WINST

‘Tuurlijk speelde ik tennis omdat ik het leuk vond, maar zowel ik als de buitenwereld verwachtte altijd dat ik zou winnen. Dat zorgde voor een competitieve mindset. Bij tennis is er – in vergelijking met vele andere sporten – iedere week maar één winnaar. In mijn beste jaren heb ik drie of vier toernooien gewonnen, dus de overige 26 weken verloor ik wel een keer. De negatieve reacties op social media wanneer iets fout ging waren lastig. Het voelde daardoor vaak alsof ik niet goed genoeg was, zelfs als het wel goed ging. Gelukkig had ik een coach met wie ik daarover kon praten.’

STOPPEN OP HET HOOGTEPUNT

‘In 2021 besloot ik om te stoppen met de topsport. Deels omdat ik toen bijna dertig werd en dacht: er is ook een leven buiten tennis, maar ook omdat ik terugkwam met een achillespeesblessure. De operatie ging goed en het herstel ook, maar het kon ruim een jaar duren om weer op topniveau te spelen. Op het WTA-toernooi in Madrid werd ik in 2019 de nummer vier van de wereld – de hoogste positie die ooit door een Nederlandse vrouw is behaald. Ik had het gevoel dat wat ik toen had bereikt het maximale was, dus maakte ik de keuze om te stoppen.’

Tekst Lotte van Zijl