Florentijn de Boer maakt schilderijen en keramische objecten in haar atelier in Den Haag. Haar werk, doordrenkt met de poëtische vertaling van haar dagelijkse ervaringen, heeft een unieke plek in de hedendaagse kunst veroverd. ‘Het taboe rondom moeder zijn in de kunstwereld wordt minder’, vertelt ze. Editor Roel Janssen ging met de kunstenares in gesprek.
Haar opleiding aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten (KABK) was niet wat ze ervan had verwacht. ‘Tijdens mijn opleiding werd ik uitgedaagd om verschillende disciplines uit te proberen, maar uiteindelijk heb ik gekozen voor schilderen omdat dit de beste manier was om me uit te drukken’, zegt ze. Toch heeft haar ervaring met verschillende disciplines geholpen om een balans te vinden tussen fictie en realiteit in haar werk. Ze transformeert dagelijkse situaties in vormen en tekeningen. ‘Ik teken zo lang door, zowel op papier als digitaal, waardoor de vormen in elkaar overvloeien en nieuwe beelden ontstaan. Door deze om te zetten naar schilderijen, probeer ik met kleur een laag van vervreemding, maar ook herkenning toe te voegen.’ ‘Ik ben begonnen met keramisch werk toen ik zwanger was van mijn tweede kind’, vertelt Florentijn. ‘Schilderen werd fysiek te zwaar door de twee snelle opeenvolgende zwangerschappen. Dus begon ik met tekenen, vooral van huiselijke situaties. Het was een manier om toch creatief bezig te blijven en mijn ervaringen een plek te geven.’ De overgang naar een nieuwe creatieve fase was niet zonder uitdagingen. ‘Nu ik twee kinderen heb, worden mijn schilderijen daarentegen minder gedetailleerd en concentreer ik me op het grote verhaal.’ Deze verandering is ook zichtbaar op haar Instagramaccount, waar een duidelijke evolutie te zien is van sprookjesachtige tekeningen naar grotere, intuïtieve vormen. ‘Mijn werken zijn gebaseerd op de gevoelens achter verhalen, in plaats van de verhalen zelf.’
LEES OOK: DE KUNSTMEISJES EN HUN MUZEN
Haar werk is rijk aan kleuren, geïnspireerd door de natuur, wandelingen en de kleurrijke huiselijkheid van haar kinderen. ‘Ik vind dat bepaalde kleuren naast elkaar kracht en diepte aan een doek geven, waardoor meerdere emoties ontstaan’, zegt ze. Deze emoties resoneren ook bij de kijkers van haar werk. ‘Vaak projecteren mensen hun eigen ervaringen op mijn doeken, en ik probeer zo min mogelijk van mijn eigen gevoelens mee te geven, zodat mensen hun eigen interpretatie kunnen hebben.’ Het combineren van haar rol als moeder en kunstenaar kan uitdagend zijn, maar keramiek biedt haar een manier om deze werelden samen te brengen. ‘Ik vind het soms lastig om een balans te vinden, maar door keramiek kan ik het artistieke proces en mijn kinderen samenbrengen.’ Als vrouw in de kunstwereld ervaart Florentijn zowel uitdagingen als steun. ‘Ik werk al sinds het begin met Pien, mijn galeriehoudster. Zij steunt vrouwelijke kunstenaars enorm. Zonder haar zou het moeilijk zijn geweest. Maar ik zie om me heen dat het moeilijk is om door te gaan zonder die steun.’ Ze merkt op dat er langzaam maar zeker meer aandacht komt voor vrouwen en moeders in de kunst. ‘Het taboe rondom moeder zijn in de kunstwereld wordt minder. Ik lees veel boeken van vrouwelijke kunstenaars die ook moeder zijn, en dat helpt.’
Een belangrijke boodschap in het werk van Florentijn is eerlijkheid en het belang van teruggeven. ‘Ik wil iets teruggeven in plaats van alleen maar te nemen. De mooie en minder mooie ervaringen met mijn kinderen geef ik vorm in mijn werk. Zo leren zij ook dat als je iets neemt, je iets terug moet geven’, vertelt ze. Haar kinderen zien zichzelf en hun fantasieën terug in haar werk. ‘Mijn jongste dochter kan bijvoorbeeld de dieren in mijn tekeningen herkennen en benoemen. Doordat mijn oudste denkbeeldige dieren in de tuin ziet en bosbessen in mijn ogen, krijg ik verhalen in mijn handen gedrukt die ik voor hem schilder.’
Fotografie headerfoto: Lotte van Uitters
