Ontsnappen met

Santa Montefiore

Maar liefst drie miljoen romans van auteur Santa Montefiore gingen er al over de toonbank in Nederland en Vlaanderen. Niet slecht voor iemand die schrijven enkel als hobby zag en niet dacht dat haar werk ook maar íets te maken had met de boeken die in een échte boekenwinkel werden verkocht. Ik spreek de openhartige en hartelijke bestsellerauteur Santa via Zoom. Thuis in Londen draait ze haar camera om me een indrukwekkend aantal boeken op de planken te laten zien. ‘Ik vind digitale aanbieders heel leuk, maar de liefde voor een geprint boek is in ons gezin zó groot. Wij houden van boeken! En mensen houden van verhalen. Dat zullen ze altijd blijven doen. En met elk boek dat ik schrijf, verkoop ik er meer. Dus voorlopig zijn boeken here to stay!’. En die van Santa dus ook. Tijdens de lockdowns schreef ze er maar liefst vier(!) vanuit het huisje in de tuin op de boerderij van haar ouders, waar zij opgroeide met haar broer en wijlen zusje Tara.   


Wat zijn je mooiste jeugdherinneringen?

‘Zonder twijfel spelen in de natuur en het opgroeien op het platteland. Ik ben opgegroeid in een grote boerderij op het platteland. Mijn vader was boer, dus we waren omringd door velden en bossen en echt prachtige natuur. Mijn broer, zus en ik bouwden vroeger kampen en hutten van takken en ik herinner me dat ik tijdens de lange zomers in het bos speelde en we de hele dag buiten waren. Destijds hielden ouders hun kinderen helemaal niet in de gaten zoals ze nu doen, wij renden de hele dag wild en los rond en kwamen alleen thuis om te eten. Om naar school te gaan moesten we langs een drukke weg met verkeer op de fiets naar de bushalte rijden om daar dan weer de bus te pakken die ons naar school bracht. Daar moet je als ouder nu niet aan denken. Maar in die tijd zag niemand daar het gevaar van in. We genoten een vrijheid die kinderen van nu niet meer hebben. Dus die lange zomers met mijn familie en dat gevoel van vrijheid zijn mijn mooiste jeugdherinneringen en waren magisch. Ik verwerk ze ook in mijn boeken.’

Misschien is dat ook de reden dat jouw verhalen zo beeldend op papier zijn gezet.

‘Toen ik vijfentwintig jaar geleden mijn eerste roman aan het schrijven was, was ik op een strand in Mauritius en las ik de roman Liefde in tijden van cholera geschreven door auteur Gabriel García Márquez. Dat boek was zó sensueel dat je de amandelbomen, de lavendel en de oranjebloesem uit het verhaal kon ruiken. Je kon de vochtigheid voelen, dat Latijns-Amerikaanse klimaat. Het viel me ineens op hoe hij het deed! Het had allemaal te maken met de zintuigen, het gevoel, de geur, de smaak, de aanraking en ik heb zo’n waardevolle les geleerd door gewoon zijn boek te lezen tijdens die vakantie. Ik hervatte het schrijven van mijn eerste roman Onder de ombu-boom en ik ging door dat schrijfproces met die les in gedachten. Hoe kan ik het gevoel van Argentinië creëren door de geuren? Als iemand die zoveel van de natuur houdt, merk ik altijd op hoe dingen ruiken, voelen en smaken. Ik zorgde er gewoon voor dat ik erbíj was toen ik aan het schrijven was. Dus de auteur Gabriël García Márquez heeft me een heel belangrijke les geleerd. En mijn favoriete boeken zijn boeken geschreven op die beeldende manier. Boeken van Jane Austin en Edith Wharton bijvoorbeeld en The Heart’s Invisible Furies van John Boyne is één van mijn favorieten en zo nog heel veel meer!’

Is die manier van schrijven de sleutels tot succes?

‘Ik denk dat het iets is waar veel mensen van genieten. Mensen wonen veelal in de stad en niet in prachtige landhuizen omgeven door bossen, velden en natuur. Ik denk dat ze vervoerd willen worden naar die mooie plekken in het boek middels het lezen. Ik denk nu veel meer na over mijn lezers en hun wensen dan vroeger, want ik krijg veel meer communicatie van mensen. En ik neem wensen en adviezen ter harte. Maar ik schrijf ook voor mijzelf. Dus als ik in januari of februari in mijn kantoor zit en het regent buiten en het is grauw en grijs, dan wil ík mezelf al transporteren naar een mooie omgeving!’

Heb je ooit writer’s block gehad?

‘Ik krijg geen writer’s block. Zolang ik een idee heb kan ik het schrijven. Ik kan mezelf op papier altijd uitdrukken. Soms kom ik bij een deel in het boek waarvan ik niet zeker weet hoe ik bij het volgende punt moet komen. En die bruggen zijn saai. Je wilt het verhaal niet in beweging krijgen. Ik word ongeduldig. Dus soms moet ik wat enthousiasme opwekken en een film kijken als Out of Africa, Bridges of Madison County of The Notebook, een film die mij inspireert of ik luister naar muziek! Voornamelijk soundtracks. Ik schrijf altijd op muziek. Ik maak voor elk boek dat ik schrijf een playlist met muziek die te maken heeft met het onderwerp van dat boek dat ik ga schrijven om de sfeer en toon van het boek te creëren. Ik luister ernaar op repeat. Zodra ik die muziek op zet, word ik plotseling getransporteerd, het stroomt gewoon. Of ik maak een wandeling of neem gewoon de middag vrij en dan komt het vanzelf weer. Plotten vind ik een uitdaging, ik ben veel beter als ik een beginnetje heb. Ik kan je het einde van een boek ook niet vertellen totdat ik het aan het schrijven ben.’

Waar komt jouw talent vandaan?

‘Ik denk mijn liefde voor verhalen vertellen. De liefde om mezelf uit te drukken op papier. Ik doe het mijn hele leven lang en ik deed het voor mezelf. Ik heb nooit geprobeerd om een boek echt gepubliceerd te krijgen tot ik begin twintig was. Pas toen ik naar Argentinië ging, schreef ik mijn eerste echte verhaal. Mijn man, waar ik toen verkering mee had, kwam op het idee om het te laten publiceren. Het was niet een geplande ambitie om schrijver te worden, het was iets wat ik in mijn vrije tijd deed, als hobby. Ik heb echt geluk gehad met dat eerste boek! Maar het viel niet mee. Ik schreef al tien jaar voordat ik zelfs maar in de buurt van de bestsellerslijst kwam en in Nederland en België was ik een succes nog voordat ik hier in het Verenigd Koninkrijk een succes was. Dus mijn dank aan mijn Nederlandse en Belgische lezers is enorm groot!’

Wat zeggen de boeken die je schrijft over jouzelf?

‘Ik wil dat mijn lezers tijdens het lezen even kunnen ontsnappen aan het dagelijkse leven. Omdat ik soms óók graag even ontsnap. Het tweede wat het zegt over mij is dat ik hou van schrijven over de spirituele kant van het leven. Dat is belangrijk voor mij. Als schrijver moet ik me ergens in vastbijten dat iets voor me betekent. Ik neem de lezers en de karakters in het boek graag mee op spirituele reizen. Door de moeilijkheden waarmee ze in het leven worden geconfronteerd. Ik kan geen boek schrijven dat geen diepte of lagen heeft op spiritueel vlak. Omdat we allemaal op zoek zijn naar waarom we hier zijn. Wanneer iemand van wie je houdt overlijdt word je bewust van de dingen die werkelijk belangrijk zijn in het leven en dat zijn vaak niet de dingen en spullen waarvan je dacht dat ze belangrijk waren. Mijn zus Tara is in 2017 overleden. Ik vraag me af waar zij nu is. Ineens besef je dat er meer is dan het leven hier in de materiële wereld waarin we leven. We gaan allemaal op een dag dood. Waar gaan we heen? Toen mijn zus plotseling overleed, werd duidelijk wat voor mij echt belangrijk is. Familie, liefde en tijd doorbrengen met mensen waar ik om geef op mooie plekken. Na haar dood was ik op materieel vlak niet meer zo enthousiast over mijn successen. Plotseling deed het me nadenken over mijn ziel en geest en waar ik heen ga. Wat mijn doel is. Mijn leven hier is maar een kort moment. Waar is het voor, hoe kunnen we het beste uit ons leven halen? Ik heb mijn hele leven geesten gezien. Ik hou van het feit dat geesten altijd om ons heen zijn. Hoewel de meeste mensen ze niet kunnen zien vind ik het geweldig dat de mensen van wie we houden en die we verliezen ons nooit verlaten. En ik vind het interessant om dat allemaal te onderzoeken. Zonder dat zouden mijn verhalen slechts liefdesverhalen zijn en zou ik me vervelen. Als we het leven verlaten, vertrekken we met niets. Al de dingen waarnaar we in het leven zochten om ons te definiëren, hebben ons eigenlijk nooit gedefinieerd. We waren diep van binnen altijd al gewoon onszelf. Zonder alle materie en status. Ik vind het heerlijk én belangrijk om dat te ontdekken.’

Jouw zus Tara leek te worstelen met het leven.

‘Ik denk dat ze een heel nieuwe ziel was. Helaas vond ze geen spirituele diepte in haar leven. Als ze dat wel had gehad dan had ze nooit een drugsverslaving gehad. Ik denk dat haar probleem was dat haar leven zo oppervlakkig was. Ze identificeerde zich met haar ego en het ging allemaal om status en prestige en een mooi huis, feestjes en kleding. Ik gaf haar zes jaar voordat ze overleed het boek van Eckhart Tolle, Een nieuwe aarde, in de hoop dat ze verdieping zou vinden. Verdieping geeft je houvast, want het leven gaat niet alleen maar om de buitenkant maar om je binnenkant. Dan kun je bestaan en genieten van de belangrijkste en kleine dingen in het leven. Wanneer je gefocust bent op de buitenkant dan zie je het grotere geheel niet meer en ben je bezig met het volgende feestje, mooiere huis of nieuwe handtas. Ze heeft me eigenlijk tijdens haar leven toch ook veel geleerd, begreep ik achteraf. Ze leerde me ook over mezelf na haar dood. Over hoe ik met rouwverwerking omga en ze zorgde door haar overlijden voor focus op mijn spirituele kant.

Hoe heeft je zus en haar problemen impact gehad op jouw leven?

‘Het heeft wel impact gehad, maar ik ben er ook goed in om met mijn eigen leven door te gaan. Gelukkig heb ik mijn man en kinderen en mijn werk. Tara en ik hadden een goede relatie, maar het was een soort moederdochterrelatie en niet echt een relatie als zussen. Maar de grootste impact van dit alles was wel de frustratie en realisatie dat je mensen niet kunt helpen die zichzelf niet willen helpen. Ik kon mijn zus niet helpen, omdat zij niet geholpen wilde worden en dat vond ik frustrerend. Dus het was emotioneel en dramatisch en ik heb mijn ouders enorm gesteund in die tijd. Maar ook probeerde ik mijn zus bij te staan. Ik had een kort lontje en mijn geduld raakte voordat ze overleed weleens op, maar over het algemeen was ik er altijd voor haar. Het was heel verdrietig toen ze overleed, want we hadden met z’n allen zo vreselijk ons best gedaan. Maar uiteindelijk zie ik haar overlijden als de voltooiing van haar leven in plaats van het verlies van haar leven. Ik voel haar aanwezigheid nog heel duidelijk en ik heb haar geest inmiddels weer drie keer gezien en ik weet dat ik haar weer zal zien. Als kind werd ik regelmatig ’s nachts wakker en zag dan mensen in mijn kamer lopen, geesten, van wie ik niet wist wie ze waren. Ik realiseerde me niet wat een geschenk deze gave is totdat ik mijn zus weer kon zien. Want ik wilde weten of ze in orde was. En haar zien was overweldigend, iets wat ik niet eerder voelde bij het zien van die andere entiteiten, omdat ze geen connectie met mij hadden. Maar mijn eigen zus weerzien op deze spirituele manier was waanzinnig. Ze zag eruit als haar achttienjarige versie. Jong, gelukkig en bruisend, zoals ze was als klein kind. Ik voelde me een week lang dolgelukkig, want ik besefte me ineens wat een geschenk het is dat ik mijn zus op deze vibratie kan zien. Doordat ik mijn leven lang al geesten kan zien weet ik zeker dat we niet in het niets verdwijnen. We gaan verder. Waar we naartoe gaan durf ik niet met zekerheid te zeggen, maar ik weet wel dat we zeer gelimiteerd zijn in onze aardse ervaring, maar ik voel dat we hierna ook verder leven. Ik ben niet bang voor de dood, wel voor pijn, lijden en voor vroegtijdig overlijden. Ik heb een heerlijk leven en wil niet dat het eindigt. Maar als ik negentig mag worden zal ik niet rouwig zijn als het tijd is. Het zal weer een ander avontuur worden!’

Je zei eerder dat je zelf ook graag even ontsnapt. Wat zou de ultieme ontsnapping zijn voor jou in het echte leven?

‘Reizen en nieuwe plekken bezoeken. Ik zou heel graag naar een van die boeddhistische retraites gaan in India waar je letterlijk tien dagen mediteert en in de natuur doorbrengt. De grootste ontsnapping en avontuur is volgens mij te vinden in diepe meditatie. Die staat van gelukzaligheid waar mensen in terechtkomen zou ik willen ervaren. Dat zou fantastisch zijn!’

Welke periode in je leven was een van de gelukkigste?

‘Ik ben over het algemeen een gelukkig mens. Momenten die eruit springen zijn dingen als mijn jeugd en het jaar dat ik in Argentinië heb gewoond op mijn negentiende. Ik leerde er Spaans, reed op mijn negentiende door Buenos Aires en ik schreef mijn ouders brieven. Toen had je al deze vormen van communicatie van tegenwoordig niet waardoor ik me kon onderdompelen in het leven daar. Ik schreef later drie boeken die zich afspeelden in Zuid-Amerika ,dus het was een grote inspiratie voor mijn boeken. Het was werkelijk een magisch jaar!’

Tekst Kristina Bozilovic