‘There are no available men in their thirties in New York. Guiuliani had them removed along with the homeless.’ Aldus Miranda Hobbes in ‘Sex and the City’. Eén van mijn favoriete quotes uit de populaire tv-serie die iedere fabulous vrouw moet kennen. Ik kan wel heel stoer roepen dat ik van alles lees over relaties, soulsearching, mannen – zeg maar: het leven – maar mijn grootste kennis op dit vlak heb ik toch echt te danken aan Seks and the City (SATC). Zoveel jaar later refereren we met vriendinnen nog altijd aan uitspraken en scènes van de vrouwen uit de serie. Tijdloos. Grappig is dat ik steeds meer herken in Samantha, de oudste van de groep, met wie ik me voorheen nooit identificeerde. Samantha wordt nauwelijks ouder gedurende alle seizoenen van SATC. Ik en mijn vriendinnen wel. Seizoenen komen en gaan. Blaadjes vallen van de bomen, harde en zachte winters komen en gaan, zomers breken aan. Niets blijft hetzelfde.

Een goede vriendin flirt al een tijdje met een jongere man. Hij is betrouwbaar, lief, attent. Zeg maar alles wat je van een man zou willen, maar niet waardeert wanneer je het hebt. Voor de SATC-kenners: deze man heet Aiden. Wij vallen op mister Big, de (emotioneel) onbereikbare, foute man. Nátúúrlijk zijn ‘wij’ niet met z’n allen. En toch. Mijn vriendin in elk geval zeker niet. Tot onlangs dus. Ken je die aflevering waarin Samantha in de lift stapt met Richard (steenrijk, fout en aantrekkelijk) waarin ze voordat de deuren dichtgaan oog in oog komt te staan met haar vriend Smith (jong en lief). Hij vraagt Samantha of hij mee kan. Zij reageert zo: ‘You go play with your friends, and I’ll go play with mine.’ Een pijnlijke en vooral droevige scène. Mijn vriendin koos voor Richard, maar heeft nu spijt. ‘Toen ik het opbiechtte, zag ik gewoon Smith zitten. Hij verdient dit niet.’ En eigenlijk, beseft ze, verdient zij ook beter. Hoe ouder en wijzer we ook worden, op het gebied van liefde veranderen we nooit helemaal, blijkt nu we na een lange vaste relatie we weer out there on the single market zijn. Wel in onze wensen, niet altijd in onze keuzes. De onzekerheid kan nog net zo gemeen en onverwachts komen opzetten als jaren terug. Echt, kinderachtiger wordt het niet. Een gesprek tussen twee vriendinnen: ‘Hij appt al een hele dag niks terug.’ ‘Luister: zodra hij wat laat horen, plak jij er een dag extra aan vast. Gewoon alles maal twee keer.’ ‘Serieus? Ik ben hier echt te oud voor. He is just not that into me.’ ‘Doe gewoon wat ik je zeg!’

Bij het terugkijken van een paar afleveringen, kreeg ik een oude maar gouden tip mee van Carrie. Deze is al net zo tijdloos als de serie zelf: ‘Sometimes we need to stop analyzing the past, stop planning the future, stop figuring out precisely how we feel, stop deciding exactly what we want, and just see what Happens.’ Amen.

Liefs,
Fidan