Kelly Weekers is businesscoach en auteur en bestormt de bestsellerlijsten met haar boeken waarvan er ruim 130.000 zijn verkocht en welke ook worden uitgegeven in Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland. De blonde schone voorziet haar ruim 130.000 volgers op Instagram van gedegen adviezen en soms een privékiek. Afgestudeerd psycholoog, inmiddels moeder van twee, bloedjeknap – of in de woorden van haar bonusdochter Day Ewbank; “Wauw! Ze lijkt op Barbie!” – en succesvol coach, waaide vroeger met de wind mee, liet mensen over zich heen lopen en probeerde haar hardwerkende ouders te ontzien door alles goed te doen en lief gevonden te worden. ‘Ik heb een heel fijne jeugd gehad met de juiste balans in steun en liefde. Toch waren er genoeg lessen verweven in mijn leven die mij gemaakt hebben tot wie ik nu ben. Of eigenlijk; ík heb gezorgd dat het me gemaakt heeft tot wie ik nu ben. Want je hoeft je niet alles te laten overkomen, je hebt áltijd een keuze. Die wetenschap leerde ik tijdens mijn studie psychologie en is een meerwaarde gebleken in mijn leven.’ Aldus Weekers. Wie nog denkt dat Weekers enkel een ‘blond popje’ is bij wie alles komt aanwaaien heeft het mis. De tijd van ‘vriendin van’ is long gone. Misschien dat ze nog wel de ‘vrouw van’ John wil worden, als titel in haar paspoort dan, over een jaar of twee. Hoewel ze niet ‘gaan zitten lullen over een lijntje of niet op de uitnodiging’ aldus Weekers, die uitlegt dat ze opziet tegen de organisatie van een bruiloft, maar een mooi feest ter viering van de liefde wél zitten. In dit septembernummer bespreken we de belangrijkste pilaren in haar leven!

‘Met de komst van onze tweede dochter Georgie is het leven drukker geworden en tegelijkertijd ook relaxter. Bij Scottie, onze eerste dochter samen, was alles nieuw en dacht ik alleen maar; als dit kind maar niet ten onder gaat aan mijn onkunde haha. Dat voelt nu met de komst van Georgie niet meer zo. Je weet beter wat je te wachten staat. Als ik zes kinderen had gewild had John het ook goed gevonden hoor. Een tweede zat zeker in de planning maar meer sloot ik ook niet uit. Nu Georgie er is voelt het voor ons beide ineens compleet. We hebben natuurlijk ook Day, dochter van John, dus het is misschien wel goed zo. Ik hou van mijn werk en carrière en op deze manier kan ik het allemaal draaiende houden. Ik heb enorm respect voor vrouwen die een groter gezin aansturen. Voor mij geldt dat als ik gezin en carrière wil blijven combineren, het zo goed is. Ik wil graag tijd hebben voor mijn kinderen en actief betrokken blijven. Day is onderdeel van ons gezin maar heeft haar eigen ouders en zij moeten wat mij betreft ook de opvoeders zijn. Het is wel prettig dat het op een manier gaat waar ik me prima in kan vinden. Gelukkig verloopt het harmonieus en komt en gaat Day wanneer ze daar zin in heeft. Op deze leeftijd gaat ze liever – naar vrienden – dan dat ze komt haha. Ik denk dat Day mij ziet als een soort vriendin. Ik merk dat zij me soms opzoekt om iets te bespreken voordat ze het met haar ouders bespreekt. Ze weet dat ik altijd eerlijk zal zijn, ik reageer niet vanuit een ouderrol bij haar. Ik denk dat zij dat wel prettig vindt. Mensen leggen de lat heel vaak hoog wanneer het gaat om een samengesteld gezin. Het lijkt – mede door sociale media – dat het perfecte plaatje moet. Alles moet altijd maar leuk en fantastisch zijn. In de werkelijkheid is het ook hard werken om zo een gezin draaiende te houden. Het wordt zo moeilijk als je het zelf maakt, maar feit is dat je ineens met meer mensen te maken krijgt. Bij ons gaat het goed. Niet dat we het altijd maar met elkaar eens zijn, dat hoeft helemaal niet. Maar we maken daar ook geen probleem van. Ik ben ervoor om kinderen hun eigen identiteit te laten zoeken en geef de kaders aan waarbinnen dit kan. Zie het als een snelweg met vangrail, die vangrail ben ik, en als je daarin gaat hangen dan corrigeer ik je. Ik ben ervan overtuigd dat kinderen naast rust, reinheid en regelmaat enorm gedijen bij grenzen en ouders die daar duidelijk en consequent in zijn. Tegenwoordig lijkt het alsof we in een soort grenzeloze sfeer leven. Dat is soms ook de moeilijkheid van de boodschap in mijn boeken. Het is niet zwart wit maar een beetje van het ene en een beetje van het andere. Ik ben ervoor dingen niet te moeilijk te maken en soms los te laten, en aan de andere kant is het ook goed om je in sommige dingen wél vast te bijten. Ik vind normen en waarden in een opvoeding belangrijk. Ik reageer ook niet op emotionele chantage van mijn kinderen. Zoals het welbekende drama maken in de supermarkt bijvoorbeeld. Het is zuur als je kind je voor het blok zet en je zit er niet op te wachten dat iedereen jou aankijkt maar als één ding niet gaat gebeuren is dat mijn kind juist dan haar zin krijgt. Al gilt ze de boel bij elkaar. Ik ga dan op ooghoogte zitten, uitleggen wat het probleem is, wat er wel en wat er niet gaat gebeuren en dan ga ik dat gewoon dóen. Ik ben een ouder die voet bij stuk houdt. Schaam je niet, want we herkennen het allemaal. Dus ladies! Stand strong!’

Lees het gehele interview dat we met Kelly deden in de nieuwste editie!