Cover story
Winonah de Jong
Het leven van Winonah de Jong leest als een sprookje. Mét een moeilijk begin én goede afloop. De luxe en overvloed hieraan die haar social media ons toont staat haaks op haar jonge leven dat zich afspeelde in een precaire situatie en werd getekend door schaarste en eenzaamheid. Met een lach en een traan vertelt de jong hier bij grote uitzondering heel open over. Haar leven ontvouwt zich in dit interview aan de hand van een aantal gegronde levensvragen. The good and the bad…
Winonah en Nigel de Jong zijn wat ons betreft hét voorbeeld van #couplegoals. Al tien jaar gehuwd, twee kinderen, carrières en vele verhuizingen later staan zij aan de vooravond van het realiseren van hun droom; een duizenden vierkante meters tellend vakantiehuis waar zij voornemens zijn veel tijd door te brengen als gezin. Net voor de fashiondesigner weer naar Qatar vertrekt, waar zij woont met haar gezin, treffen we haar onder het genot van goede Chardonnay en sushi voor dit bijzondere en emotionele ‘levensvrageninterview’. Immer om door een ringetje te halen vleit De Jong zich neer in een comfortabele fauteuil. Haar gepaste afstand maakt haar statig, bijna van koninklijke elegantie. Voor het eerst – en zoals zij zelf aangeeft: ‘Ik doe zo’n interview écht alleen maar met jou, omdat we al zo lang vriendinnen zijn’ – geeft Winonah je een kijkje in haar ziel. De Surinaamse blijkt een inspiratie en geeft een verfrissende blik op haar afkomst en gevecht naar de top.
BEN JE BANG VOOR DE DOOD?
‘Ja. Als je moeder bent, ben je bang om je kinderen achter te moeten laten en alle onzekerheden die daarbij komen kijken. Het liefst wil je voor altijd bij ze blijven. Voor mezelf ben ik er ook bang voor. Ik ben bang voor vuur en een verdrinkingsdood. Ik ga nooit kopje onder en ik ben altijd bang wanneer we gaan varen. Het leven is heel mooi nu en ik ben nog jong, dus ik geniet volop van mijn gezin en van mijn werk. Ik zou het jammer vinden als dat abrupt zou eindigen.’
GELOOF JE IN LEVEN NA DE DOOD?
‘Ik geloof in energieën en dat er een grotere energie bestaat dan wij alleen op aarde. Ik heb mijn vader op vijfjarige leeftijd verloren. Maar ik voel aan alles dat hij er altijd is. Dus als ik zou overlijden dan denk ik dat ik op die manier bij mijn kinderen zou kunnen zijn.’
BEN JE HET WAARD OM GELUKKIG TE ZIJN?
‘Ja! Daar hoef ik niet lang over na te denken. Het zou gek zijn als je jezelf dat niet gunt. Ik heb dat helaas niet altijd zo gevoeld. Er is een periode geweest dat ik het mezelf niet gunde. Laat staan gelukkig te zijn. De basis die een jonge vouw zou moeten hebben, had ik niet. Na het overlijden van mijn vader op mijn vijfde is mijn moeder vertrokken naar Nederland in de hoop een beter leven te vinden voor haar kinderen. Tot mijn vijftiende ben ik zonder ouders geweest en stond ik er veelal alleen voor. Het had heel gemakkelijk heel anders met me kunnen aflopen. Ik weet wat het is om weinig te hebben, niet gelukkig te zijn. Ik vergeet nóóit waar ik vandaan kom. Nooit. Ik heb enorme schaarste gekend. Geloof mij maar. Zonder teveel uit te wijden mag je gerust weten dat wij vroeger heel weinig hadden en soms afhankelijk waren van hulp uit de omgeving. Ik heb heel andere tijden gekend dan wat mensen nu van mij zien. Dat zorgt ervoor dat ik geen bewijsdrang heb ondanks wat men van mij denkt of vindt. Ik ben niet altijd een allemansvriend. De mensen die dichtbij mij staan weten voldoende. En dat is wat telt. Ik zeg het mijn kinderen regelmatig. Vergeet nooit dat je leven heel anders had kunnen zijn. Je wiegje had ook elders kunnen staan. Waar er geen eten is en je moeder kilometers moet lopen om eten voor je te zoeken en water te halen. Daarom werk ik zo hard als ik doe. Ik denk dat ik ook in de opvoeding daarom streng ben voor mijn kinderen. Ik krijg regelmatig complimenten op mijn kinderen en hun opvoeding. Dat maakt me trots. Wat mensen natuurlijk niet van me zien is dat ik net als iedere andere moeder een echte mama ben. Ik ben nergens vies van. Ik heb nooit hulp gezocht of gehad om mijn verleden een plekje te geven. Het was een leerproces. Ik ben met de jaren anders gaan denken. Doordat ik op jonge leeftijd ook veel heb mogen reizen heb ik me ontwikkeld. Ik neem het mijn moeder ook niet kwalijk, want zij vertrok om een beter bestaan voor ons te vinden. Het is haar gelukt om dat voor mij te vinden. Dat maakt dat we een speciale band hebben. Ik ben gerust, ik ben een goed mens en ik deel altijd. Ik heb goede mensen om me heen en dat koester ik. Ik geloof dat alles met een reden gebeurt. Ik heb nooit durven dromen dat mijn leven er zo uit zou zien. Never. Niet in mijn wildste dromen. Daarvoor was mijn situatie té anders. Maar dat het zo heeft uitgepakt is natuurlijk wel heel mooi. Je hebt gezonde kinderen, een goed huwelijk, een droombaan. Dat is fantastisch.’