Er was een tijd van alto’s, skaters, gothics. gabbers. Ik zat op de havo en liep rond met sluik gemaakt haar (ik heb krullen) langs mijn bleke gezicht, een zwart met bleekmiddel bewerkt T-shirt en een spijkerbroek met opgenaaid Levi’s-label. Een echte kon ik me niet veroorloven. In mijn achterzak, onder het rode Levi’s-lipje, droeg ik een klein pakje Camel. Zaten tien sigaretten in, en kostte volgens mij een rijksdaalder. Ik droeg felrode lippenstift en de goedkoopste witte coverstift om mijn pukkels te bedekken. Dat deze kleur niet paste op mijn olijfkleurige huid, begreep ik toen nog niet. Ik zag eruit als een kruising tussen Marilyn Manson en Michael Jackson.

Geen idee tot welke subcultuur ik behoorde. Afgaande op de muziek die ik luisterde, zou ik gokken op funk metal, hardrock, of toch grunge. Mijn smaak had weinig te maken met de muziek, eerder met de mannen op wie ik verliefd was. Mike Patton (Faith No More), Axl Rose (Guns N’ Roses), Eddie Vedder (Pearl Jam) én mijn buurjongen Leander. Hij was zeker tien jaar ouder en drie koppen langer. Hij had lange blonde manen zoals de jonge Rutger Hauer, felblauwe ogen. 

Leander hield van Metallica, dus luisterde ik naar Metallica, met de balkondeuren wagenwijd open. Dat was mijn manier om met hem te communiceren. Heel soms kon dat in levenden lijve. Elke week maakte ik samen met mijn moeder de trappen in onze flat schoon. Het was mijn moment om hem tegen te komen. Om de zoveel minuten kamde ik mijn krullen glad onder de kraan. De druppels hingen nog op mijn nog grote, niet geopereerde puber- en Turkenneus. Toen ik jaren later het meisje in de horrorfilm ‘The Ring’ uit de waterput zag kruipen, dacht ik: aan wie doet ze me nou denken?

Ik maakte natuurlijk nooit een kans bij Leander. Toch heb ik warme herinneringen aan die tijd. De gedachte van ‘hoe je eruitziet vertelt wie je bent’ beviel me wel. Oké, in mijn geval ging dat niet helemaal op. Maar het was als puber wel fijn om ergens bij te (willen) horen. Ik was een Turks meisje dat zo uit de sobere kledingstijl van de eigen gemeenschap stapte…

Jammer dat de oude subculturen uit de jaren tachtig en negentig nu onder invloed van de vloggersgeneratie in rap tempo verdwijnen uit de straatcultuur en schoolpleinen. Jongeren zien er steeds meer hetzelfde uit. Het zal vast een gezonde ontwikkeling zijn hoor. Maar ik vind de kentering echt zonde. Subculturen gaven kleur aan het straatbeeld. Het voelde meer authentiek. En uit die mengeling aan uitgesproken subculturen destilleerde ik door de jaren heen wel mijn eigen stijl.