Column Fidan

balls and brains

Fidan Ekiz siert onze cover

Fidan Ekiz. De goedlachse Nederlandse presentatrice, journalist en documentairemaakster heeft een aantal pittige jaren gehad. Ze scheidde van de vader van haar zoon, verloor vorig jaar haar vader en stond onder meer op een keerpunt van haar carrière toen ze gevraagd werd voor de plek van Eva Jinek die de overstap naar RTL maakte. Inmiddels is de stof die dit alles deed opwaaien weer gaan liggen en blijft ze in gesprek over de presentatie voor een nieuwe late night talkshow. De opmerkingen, kritiek én bijval die de presentatrice kreeg op haar vermeende nieuwe plek aan de talkshowtafel waren overweldigend. Ook voor Ekiz, die op dit alles redelijk rustig reageert, en zoekt naar balans, kwaliteit en inhoud. Gebouwd op een solide basis van de juiste mensen en begeleiding in haar vakgebied. Wat ons betreft een retegoede instelling van een vrouw met looks, balls and brains. Een ware Talkiesvrouw, een vrouw naar ons hart. Tijd voor een terugblik en gesprek over haar toekomst, haar pijn, hoop en de grote veranderingen die ze aan voelt komen.

WAAR STOND JE BEGIN 2019 EN WAAR STA JE NU AAN HET EINDE VAN DIT JAAR?

‘Het is ongelooflijk eigenlijk wat er is gebeurd. Dan doel ik voornamelijk op de rollercoaster waarin ik terechtkwam nadat ik genoemd werd als de opvolger van Eva Jinek. Ik dacht nog een aantal jaren in de luwte te kunnen werken en nu werd ik ineens voor de uitdaging gesteld. De dood of de gladiolen. Enerzijds heb ik veel te verliezen als het niet goed uitpakt en anderzijds komt zo een kans maar één keer voorbij. En het feit dat ik alleenstaand moeder ben en hoofdverzorger is ook iets dat ik zou moeten passen in een strak werkschema. Geen makkelijke beslissing. Er is op dit moment nog geen vast format en ik weet nog niet met wie ik in duo ga presenteren en dat maakt me allemaal onzeker. Dat men denkt aan een afwisselende duopresentatie biedt perspectief, want zo kan ik eventueel alle andere dingen als schrijven en documentaires maken blijven doen. Dat vind ik ook heel erg leuk om te doen. Neergezet worden als “de nieuwe Eva” brengt een enorme druk met zich mee. Ik zou graag zien dat we niet tegenover elkaar geprogrammeerd worden. De druk is al hoog genoeg. Ik ben dol op Eva.’

WAT ZOU JOUW PERSOONLIJKE INBRENG ZIJN IN HET PROGRAMMA?

‘Ik zou het fijn vinden om een deel van de onderwerpen van “De Nieuwe Maan” – zoals integratie, islam, racisme en geloofsafvalligheid – te integreren. Want dat zijn onderwerpen waar het in een gepolariseerd land als Nederland vaak over gaat. Ik zou wat minder focus willen leggen op de Randstad en Amsterdam en niet enkel gasten willen ontvangen die op dát moment toevallig in het nieuws zijn en ook gasten willen spreken die wellicht niet de voorpagina’s halen en wél iets toe te voegen hebben aan de discussie. Het mag minder politiek correct zijn. In de programma’s die ik presenteer vind ik maatschappelijke betrokkenheid belangrijk. Ook een interview over Parkinson onlangs bij Jeroen Pauw aan tafel vond ik heel mooi. Ik zou een beetje dat Sonja Barend-gevoel, dat kleur bekennen, terug willen brengen op televisie. Overigens zonder dat ik me met dit icoon vergelijk, dat zou ik niet durven. Sonja is een heldin. Op Jeroen Pauw na blijft dat kleur bekennen vaak uit. Ik doe dat wel en ik geef mijn mening, daarom vang ik regelmatig veel wind. Maar het is oprecht en eerlijk. Waarom zouden we moeten veinzen dat we neutraal zijn of objectief!? Die geslotenheid van de publieke omroep mag opener. Zodat men niet het ver-van-mijn-bed-show-gevoel krijgt. Ik heb voor mezelf een rol gezien als iemand die zich moet uitspreken om bruggen te slaan. Het is gek om zo een programma te presenteren en een geheel andere rol aan te moeten nemen. Ik ben heel erg bang om in een keurslijf gestopt te worden.’

WAT HEEFT HET OVERLIJDEN VAN JE VADER IN 2018 MET JOU ALS DOCHTER, ALS MOEDER EN MENS GEDAAN?

‘Ik denk dat ik sterker ben geworden. Er sterker uit ben gekomen. Ook de beslissing om ervoor te gaan wat betreft mijn carrière en deze kans te grijpen heeft hiermee te maken. Toen de aanbieding kwam dacht ik: hier heeft hij iets mee te maken. Hij was trots op me geweest… Als je zo een groot verlies van een dierbare meemaakt, durf je meer. En het heeft me kwetsbaarder en emotioneler gemaakt. Maar wat het uiteindelijk écht met me doet moet ik denk ik nog ondervinden. Als werkende, alleenstaande moeder heb ik dagelijks het gevoel dat ik een marathon ren. Door de drukte laat ik het grote verdriet denk ik nog niet toe. Ik ben bang dat als ik dat doe, ik instort. En dat kan eigenlijk niet met een baan en kind. Bovendien brengt het verdriet hem ook niet terug. Soms komt het verdriet en enorme gemis in me op en dan is het zó heftig dat ik het wegstop. Ik kan normaliter wel met emoties omgaan, maar dit is zo anders, het is bijna eng. Ik ben bang dat ik door de heftigheid in een depressie raak, daar ben ik gevoelig voor. Ik vecht ertegen dat ik niet te cynisch word en te veel ga beseffen dat alles een keer ophoudt. Ik denk regelmatig dat ik hem zie en dan komt het besef dat hij er echt niet meer is en dat maakt me acuut duizelig. Dat gemis werkt dan door in mijn hoofd en dan komt het besef dat anderen er op een dag ook niet meer zullen zijn. Ik heb angst voor het einde en zou niets liever willen dan dat ik onsterfelijk ben en mag leven met al mijn dierbaren om me heen. Dat besef van vergankelijkheid heeft zijn overlijden met zich meegebracht.’

Meer lezen? Dat doe je in Talkies Magazine!