Elke editie schrijft Fidan een column in Talkies Magazine. Editie gemist? Lees het hier terug!

Voor mijn tv-serie ‘Vrouw op Mars’ over de geschiedenis van het feminisme in Nederland onderzochten we onder andere hoe het beeld van het vrouwelijk lichaam en gezicht in de beeldcultuur en in mode door de jaren heen is veranderd. Bijvoorbeeld door aangepaste normen over schoonheid en perfectie. Ik sprak erover met Professor Anneke Smelik. Geweldige vrouw met veel humor. Ze vertelde over een onderzoek waarbij aan mensen werd gevraagd wat ze het meest vies vonden. Een behaarde vrouw zat in dezelfde schaal als maden in rottend vlees. Mensen associëren lichaamshaar bij vrouwen met ‘dierlijk’, volgens Smelik. Er kan echt agressief op worden gereageerd. Wij denken bij een vrouw met okselhaar: oh wat lelijk! We zijn zo geconditioneerd dat je niet meer ziet dat het natuurlijk is. Hoe kan dat en waarom accepteren we het van mannen wel?

Ik kon en kan werkelijk niet begrijpen wat lichaamsbeharing met feminisme te maken heeft. Hetzelfde heb ik ook bij feministische statements over het niét dragen van make-up. Zangeres Alicia Keys zweert erbij. Ze was klaar met de belachelijk onrealistische verwachting van vrouwen in haar vak. Het is haar goed recht, maar Keys kan het prima hebben om zonder make-up de deur uit te gaan. Natural beauty. Bovendien heeft ze ook de middelen om er fris uit te blijven zien. Volgens haar visagiste geeft de artiest honderden euro’s uit aan gezichtsbehandelingen, acupunctuur, sport, crèmes, serums, gezond eten… Maar dat terzijde. 

In deze uitingen van feminisme; doen wij aan ontharing en make-up om te voldoen aan de verwachtingen van de ander? Om (god behoede!) te voldoen aan de verwachtingen van de man? Ik niet. En dat is niet omdat ik zo geconditioneerd ben. Het is eenvoudigweg omdat ik met lichaamshaar verander in Bigfoot. Geef me een maand en ik overtref de snor én de wenkbrauwen van Omar Sharif. En make-up maakt mij nu eenmaal representatiever. Ik word heel gelukkig van al die tutorials die ik bekijk, alle make-up die ik koop. Dat betekent niet dat ik mezelf zonder make-up lelijk vind, maar mét make-up wel mooier. Om het maar op z’n Cruijffiaans te zeggen.

Als tiener begon ik met witte camouflagestick om mijn pukkels te bedekken. Verder gebruikte ik alleen knalrode lippenstift. Op foto’s lijk ik op Michael Jackson. Toen ik op mijn vijftiende begon met werken kon ik meisjesbladen, glossy’s en betere make-up kopen. De eerste keer dat ik een bikiniwax liet doen, voelde (letterlijk) als een bevrijding. Eindelijk glad, maar zonder pukkels. Ik ben nu 42, financieel onafhankelijk, een expert in visagie en ontharing. Ik voel me mooi, sterk en ben vrij. Keys zou eens met mij moeten komen praten. Het begint namelijk allemaal aan de bínnenkant!

Liefs, Fidan