Een avondje thuis op de bank. Wat doe je dan? De meeste mensen die ik ken ‘chillen’ met Netflix. Niet ik. Mijn drugs zit op mijn telefoon en heet Instagram. Ik ben verslaafd aan al die jonge influencers. Ze frissen mijn dag op. Zon, strand, zee, fashion, mooie kleren, reizen, gezond, knap. Heerlijk. Wat een lekker lui leventje hebben die toch. En dan verdienen ze daar ook nog eens geld mee. 

Het zal je niet verbazen dat ik op een dag besloot om ook influencer te worden. ‘Hoe wil je dat doen als single moeder met een drukke baan?’ vraagt een vriendin. Hoezo ‘hoé’ ga ik dan doen? Ik doe het er gewoon bij. Een paar fotootjes, een story, een verhaaltje, een paar kledingmerken en klaar ben je. 

Ik vraag wat influencers (geen bekende) om raad. Allereerst moeten al mijn privéfoto’s van Instagram verwijderd. Met pijn in mijn hart volg ik het advies op. ‘Maar deze van mijn zoontje is toch héél schattig?’ Nee, alles moet weg. Wat wilde ik brengen? Wat was mijn boodschap? ‘Eh, iets met journalistiek?’ Nee, veel te vaag. ‘Als je niet weet wat je content moet worden, dan sta je dus onvoldoende achter je boodschap,’ krijg ik te horen. Wanneer ik eindelijk een idee denk te hebben, is het nog niet goed. ‘Journalistiek, vrouwen, rolmodellen en een beetje Oprah is leuk hoor, maar hinkt op teveel gedachten.’ De slopende feedback houdt niet op. ‘Die foto’s kunnen echt niet, Fidan. Veel te amateuristisch. Koop een goede camera.’ Bovendien, krijg ik te horen, denk ik helemaal niet na bij wat ik post. Soms dagenlang niks en dan ineens vijf foto’s per dag. 

Ik neem nog eens een kijkje op het account van Negin Mirsalehi die ik bewonder om wat ze doet. Haar foto’s zijn prachtig. Kraakhelder. Ze kiest duidelijk voor één goede foto en is consequent in hoeveel ze er per week plaatst. Ineens zie ik ook andere dingen: wie maakt eigenlijk die romantische en sexy foto’s waar ze met haar vriend op staat? Bijvoorbeeld in de badkamer. Voor het eerst kijk ik verder dan wat ik zie. Hier staat gewoon licht op, een goede camera én iemand die dat ding bedient. Dit is gewoon business. Topsport. Ineens zakt de moed me helemaal in de schoenen. Al zou ik de beste camera in huis halen, dan nog zouden mijn foto’s een slap aftreksel zijn van de real deal. Denk aan die vrouwen die poseren zoals Beyoncé (parodieselfies) maar dan zonder afgetraind lijf, zonder make-up en zonder Photoshop. Negentig procent van de tijd loop ik in een joggingbroek rond, zonder make-up. Ik heb het maar opgegeven. Nooit, maar dan ook nooit meer, zal ik zeggen dat millennials lui zijn. 

Liefs, Fidan